0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Ken je dat, dat je iemand ziet lopen die er niet meer is? Ik heb het best vaak, een fractie van een seconde en dan neemt de realiteit het weer van me over. Je voelt je een beetje oenig omdat je was vergeten dat diegene er niet meer is. Zo is dat ook met mensen die je aan iemand anders laten denken. Op mijn werk komt een kloon van mijn overleden opa en een kloon van mijn “schoonoma”. In hun uiterlijk en in hun doen en laten, lijken ze heel erg op de mensen die je mist. Of zouden dat ook je hersenen zijn die je voor de gek houden? Het vreemde is dat je ook een band met deze mensen krijgt. Al weten ze niet dat ze me aan iemand laten denken. Ik denk dat je je voor deze mensen meer open stelt, omdat ze vertrouwd aanvoelen. Gek hè, terwijl het toch gewoon vreemden zijn.
Soms is een overledene echt bij me. Zo vreemd is dat. Ik ruik ze. Ik ruik mijn vader en mijn oma. Mijn opa vreemd genoeg niet. En weet je wat nog gekker is. Als ik laat op de avond alleen thuis kom, dan brand er altijd een lamp. Terwijl dat niet zou moeten kunnen. Is dat geen fijn idee? Dat je nooit alleen bent en dat er altijd een engel over je waakt?
Ik hou van engelen! Liefs, Mirte
Ps. En welke energie heb ik naast me op de foto, of is het de zon? Wie zal het zeggen….
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
