0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Vandaag zat ik op de fiets en ik bedacht me ineens van hoever ik eigenlijk al gekomen ben. Twee jaar geleden zat ik huilend in een hoekje, was ik ineens overal bang voor. Bang voor mezelf, bang voor mijn gevoel, bang voor alles om me heen. En weet je wat, ik ben eruit gekomen. Op wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik leef mijn leven weer. Het was een les.
Nu twee jaar later, ontzettend geconfronteerd met mezelf, kijk ik weer in de spiegel. Dit is weer een les, nietwaar? Het spiegelbeeld antwoord niet, maar ik weet het diep vanbinnen wel. Een les oké, maar waarom moet het zo f*cking pijn doen? Omdat ik alleen dan luister? Waarschijnlijk wel, omdat ik te koppig ben om eerdere signalen op te pikken. Ik stap uit mijn prinsessenrol, want deze prinses krijgt niet altijd haar zin. That’s life, normal girl. Get used to it. Het geeft niet, het is oké. Ook dit kom ik wel weer te boven en ik kom er nog sterker uit. Dat weet ik zeker.
Niemand weet wat het leven in petto heeft, toch? Je kunt hoogstens bij de dag leven en genieten of leren van wat er op je pad komt. Ik zwaai vandaag naar een wildvreemde fietser, omdat ik dacht dat het de buurman was. Ik zing mee met een liedje op de fiets. De zon schijnt op mijn snoet. Ik groet papa als ik langsfiets. En terwijl ik dit schrijf, hang ik in de hangmat. Zo slecht was het vandaag niet. Morgen zien we wel weer. Morgen is morgen.
Namasté, Mirte
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
