0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Het is stil op mijn blog. Niet omdat ik niet wil schrijven, maar omdat ik niemand wil kwetsen. Het is mijn blog, maar naast mijn blog is er ook het echte leven. Het leven vol geluk, blijdschap, genieten, maar ook het leven van tegenslagen, verdriet en onmacht.
Wat 1 avond/2 uurtjes/1 blik in zijn ogen, kan veranderen in (oa.) mijn leven is niet te bevatten. Maar het gaat verder terug. Anderhalf jaar geleden startte ik mijn blog. Ik wilde mijn leven beschrijven en kreeg de wil om te groeien. Ik wilde mooier, sterker en zelfstandiger worden. Hoe dit begonnen is, weten de meesten van jullie wel. Mijn angsten beslisten mijn leven. Ik vocht terug en won. Ik leerde mezelf kennen en groeide, zo ook mijn blog. Een klein jaar later ontmoet ik iemand, waardoor ik ging beseffen dat mijn leven niet meer was, wat ik wilde dat het zou zijn. Ik had een moord vent, een goede baan een mooi huis, maar was ik nog gelukkig?
Het antwoord was pijnlijk genoeg; nee. Het heeft me even gekost en het kost nog steeds verdriet, maar het is goed zo. Ik geef een man op, waarvan ik zeker weet dat ik nooit meer iets gelijkwaardig zal vinden. Een man die me 7,5 jaar op handen gedragen heeft en me heeft laten voelen als een prinses. Een man die zijn sokken opruimt en kookt. Dames, wat willen we nog meer ;). Nee, eerlijk waar. Ik dank god op mijn blote knietjes dat ik onderdeel heb mogen uitmaken van zijn leven. Always in my heart…
Maar het is tijd om alleen verder te gaan. Nieuwe mensen te ontmoeten. Anders in het leven te staan. Nog harder te groeien en wie weet is er dan ooit weer iemand waarvan ik zeg, ‘ja, met jou wil ik verder’.
Namasté, Mirte
Tekst/foto Bron onbekend
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
