Terwijl ik de titel typ, stopt de muziek uit zichzelf, volledige concentratie.
Net nog dacht ik ‘het lukt me wel, ik kan het wel alleen’. Ineens is niemand meer te bereiken, alsof het voorbedachte rade is. Ik sta er alleen voor. Ik zet de muziek aan en begin te dansen. Alleen, helemaal alleen door de kamer. Ik voel het ritme, het raakt me. Het raakt me zo hard dat ik ineenstort op de vloer. Tranen en snot lopen over mijn wangen. Ik huil zo hard, vanuit mijn tenen. Een noodkreet of komt het er allemaal ineens uit? Of is het beide. Ik besef me dat alleen zijn nog niet eens zo slecht is. Het is goed dat dit gebeurt. Ik heb de bodem nog nooit van zo kortbij gezien. Zoveel lieve vrienden en familie, die me telkens weer opvangen. Vlak voordat ik de bodem bereik.
Nu zit ik hier. Wat doet die bodem f*cking pijn. Ik dacht nog zo dat ik mezelf beschermd had. Maar toch kunnen mensen me nog altijd zo ontzettend raken. Ik wist niet dat het me zo zou raken. En in mijn hoofd komt het zinnetje telkens terug. ‘Alles heeft een reden’. Natuurlijk, daar geloof ik in. Langzaam kruip ik overeind en neem een warme douche. Spoel het van me af, terwijl Tom Odell, Storms zingt. Het liedje dat me vanaf het eerste moment altijd heeft weten te raken.
I need one of these storms
One of these storms
One of these storms
To wash me clean
Het maakt niet uit. Ik heb dit nodig. Ik doe wat goed voelt. Na deze storm, sta ik op en kom er weer sterker uit. Het universum kan me af en toe de pot op, wat zijn de lessen hard. Maar ik besef me wel dat dit mijn pad is. Het pad op weg naar iets moois. Pure liefde….
Namasté, Mirte