Ik zou een luchtig stukje moeten schrijven. Mijn blog is zwaar op het moment. Maar ik ben ook zwaar op het moment en eigenlijk is het mijn blog, waarop ik mag schrijven wat ik wil. Ik krijg er geen vrolijk stukje uit. Alleen maar reflecties naar mezelf en naar anderen, maar wat geeft het? Het is voor mij een manier om te uiten. Lang niet alles komt online. Sommige stukken zijn te heftig of te persoonlijk voor anderen. Het belangrijkste is dat ik alleen maar schrijf vanuit mijn hart. En dat telt voor mij.
In mijn vorige blogpost schreef ik dat er het afgelopen jaar mooie momenten zijn geweest. Dat ik er in eerste instantie maar 2 kon benoemen, maar man, wat een super mooi jaar. Het liefst zou ik ze nu allemaal willen opnoemen, maar ook dan kom ik in de comfort zone van anderen. Maar ze een beetje inpakken kan ik wel; Amerika, eten met vrienden, kopjes thee en glaasjes wijn, met een joggingpak op de bank, een bijzonder pilsje in een bijzonder cafe, buitenlucht snuiven, mooie gesprekken, mijn eigen appartement, mijn eerste keer 10km hardlopen, yogaweekend en Huy, heel veel nieuwe vrienden, muziek, Quality time met mijn mama, dingen alleen doen en je dan rete trots voelen en misschien nog wel het allermooiste, mezelf beetje bij beetje terug mogen vinden.
Damn, wat ben ik dankbaar. En wellicht vergeet ik nog wel de helft. Sorry aan alle mensen die ik het afgelopen jaar pijn heb gedaan. Alle mensen die er voor me zijn; bedankt dat jullie er zijn. Met een big smile sluit ik deze blogpost af, zoals altijd met een dikke Namasté!
Mirte