0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Een groot brullend monster zit in me. Het weet niet hoe het zich moet uiten. Het drukt tegen mijn luchtpijp, zorgt dat ik uit evenwicht raak door hard door me heen te razen. Huilen, schreeuwen, janken, brullen. Niets helpt om ook maar hetgeen te verwoorden van wat het voelt. Het is maar een fractie. Een druppel op een gloeiende plaat.
Alleen de dialoog aangaan met “het” (laten we het niet mannelijk noemen, want dan raakt het nog harder van streek), zou helpen. Accepteren dat het er is. Loslaten van de zaken die het monster zo van streek maken. Rust vinden en de gangen ingaan waar het onbekende wacht.
Het jankt en het schreeuwt omdat het niet krijgt wat het hebben wil. Het kronkelt om een weg te vinden om geen pijn te voelen. Het zet zich af tegen alles wat ook maar met liefde te maken heeft.
Langzaam laat ze alles los. Puur omdat ze geen keuze heeft. Ze weet dat loslaten de enige weg is om het oorverdovende gebrul te laten stoppen. De lelijke en egoïstische kant te tonen aan de mensen die haar liefhebben. Om hen te beschermen. Beschermen tegen het monster, want zolang die niet slaapt is er geen plek voor liefde.
Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van degene die mij zoveel geleerd heeft dat het pijn deed. Vol snot en tranen, maar een echt afscheid is het niet. Van mijn goede maatje, waarmee ik alles gedeeld heb. Echt, het zou je verwoesten. En van alle mensen die me willen geven wat ik nu niet aan kan nemen.
Ik trek mijn harnas aan en kom mijn monster onder ogen. Ik weet dat als ik loslaat, het universum me iets heel moois gaat bieden.
Namasté
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
