0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Ik weet nog, de dag dat mijn spulletjes uit de opslag kwamen. Ze hadden een tijdje staan wachten op een nieuw huisje. Een eigen plekje, een nieuw thuis. Mag je je spulletjes missen? Spulletjes zijn eigenlijk materialisme en heb je niet alleen jezelf nodig om gelukkig te zijn? Deze vraag houdt me bezig, want ben ik niet gelukkig zonder al mijn spulletjes? Jawel, maar het zijn de herinneringen erachter. De dingen die ervoor zorgen dat je je thuis voelt. Dat als je terug komt van vakantie denkt: “ja, ik ben weer thuis”.
Eén voor één worden ze uit het busje geladen. Ze krijgen een plekje tussen de net geverfde muren. Beetje schuiven, ja precies, zo staan ze goed. Een paar nieuwe aanwinsten zorgen voor een compleet plaatje. Maar voelde ik me thuis? Nee. Wat was het dan? Ik had het gevoel dat ik moest inleveren. Hoe erg ik dat ook vond. Want zoveel mensen zouden blij zijn met wat ik nu heb. Een eigen huisje, mooie spullen, een prima plekje en leuke buren. Wat is dat toch? En ineens weet ik het. Ik gunde het mezelf niet. En dat is niet fair. Ik werk er hard voor. Schepen achter je verbranden gaat blijkbaar niet in de koude kleren zitten. Veel komt boven. Gebeurtenissen moeten een plekje krijgen. En pas als je dat beseft en kunt plaatsen, kun je gelukkig zijn. Pas dan kun je waarderen wat je hebt. En pas dan is het gras niet groener aan de overkant. Ineens voelt het huis als mijn thuis. Ik kijk naar de nieuwe fruitschaal, de zon weerkaatst erin. En ik zie allemaal lichtpuntjes. Namasté, Mirte, Namasté. Met respect naar mezelf en wat ik bereikt heb, kijk ik om me heen en glimlach…
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
