0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
En ook na dat ontzettend pijnlijke moment van gisteren, leef ik nog. Als je het terug leest denk je dat dat meisje geen uitweg meer ziet. Meer pijn dan ze aankan. Reddeloos en verloren. Blijkbaar toch sterker dan gedacht of op het diepste punt opgetild door het universum. Kan beide, ik weet het niet.
Ik besloot in meditatie te gaan en elke emotie langs te laten komen hoe hard ook. Afzien, lijden, pijn. Na dat alles, wat verbazing kort duurde zag ik iets. Ik wil het niet delen, maar ik weet niet of het een intense wens is of een toekomstbeeld. Het was in ieder geval het moment waar ik kracht uit putte en besloot om naar het Tibetaans instituut in Huy te gaan. Om voor eens en altijd af te rekenen met hetgeen dat ik wil. Ik heb een levensdoel waar ik telkens aan voorbij streef. Volle vaart erlangs en dan gelukkig zijn. Om vervolgens weer keihard geconfronteerd te worden met de vloer. Ik ben er klaar mee. Het is tijd, tijd om de confrontatie aan te gaan.
Ik hoop rust voor mezelf te vinden. Liefde voor mezelf, onvoorwaardelijke liefde zelfs. En deze uiteindelijk vast te houden. Ik heb een wens die in het binnenste van mij brand als een prachtig licht. Ik hoop dat ik de kracht en de moed bij elkaar kan vinden om deze te verwezenlijken. Dit is althans de eerste stap. Helaas heb ik voor deze wens nog iemand anders nodig. Moeilijk om deze controle los te laten, maar ik heb geen keus. Ik wens de man van mijn dromen alle kracht en wijsheid om tot zichzelf te komen. Vanuit het diepste van mijn hart wens ik dat hij de moed heeft om tegen zijn demomen te vechten, net zoals ik zal moeten doen. Hoe, dat kan ik niet zeggen. De tijd zal het leren.
Namasté, Mirte
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
