0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Een weekendje voor mezelf met als doel mezelf vinden en rust. Conclusie truc mislukt, maar niks te klagen. Even onder ons, wat had ik bedacht? Dat daar mijn antwoorden voor het oprapen lagen? Dat ze me zonder al te veel moeite aangewaaid kwamen? Get a life, Mirte.
Ik had een extra nacht geboekt, waardoor ik de enige gast was. Ik vond het al moeilijk om te gaan en had ontzettend behoefte aan een bemoedigende knuffel, maar die was me niet gegund. Met mixed feelings stapte ik in mijn gele autootje, op naar Belgenland. Onbekend wat me te wachten stond en nog onwetend over alle bijzondere ontmoetingen. Als eerste ontmoette ik eenzaamheid en “reddeloos verloren”. Wat doe ik hier? Ontzettende confrontatie met mezelf. Heimwee naar iets dat ik thuis ook niet meer heb, maar toch… Spiegel voor mezelf, “zo nu voel je je pas echt eenzaam”. “Doet pijn he? Komt hard aan he?” Huilen, huilen en niemand die zich iets van mij aantrekt. Ik word uitgenodigd voor het gebed. Totaal overprikkeld door alle geluiden en de wierook voelde ik me heel ver van huis. Doordat ik de enige gast was, werd er aan tafel met de lama’s gegeten en niet in de aparte eetzaal. Ik was welkom, maar zo voelde ik me niet.
I’m an alien, I’m a legal alien
I’m an Englishman in New York – Sting – Englishman In New York
Afgedropen naar mijn kamer, met mijn ziel onder mijn arm. Als Rob het gezien had, had hij dubbel gelegen van het lachen. Gewoon het feit dat ik daar vrijwillig zou verblijven, dat geeft toch wel aan dat ik de afgelopen 2 jaar iets geleerd heb. Met Sleepy kroop ik verdrietig in mijn slaapzak. Half 9, we zien wel wat de nacht me brengt…..
De dag erna was me gunstiger gezind. Ik ontmoette mijn 2 kamergenoten. Mijn partners in crime. Bijzondere levensverhalen die overlapten en waar ik kracht uit putte. Al een paar keer had ik oogcontact met een bijzondere verschijning. Hier moet ik iets mee, maar ik weet nog niet wat. ‘S middags wandelde ik door het bos met 2 fijne mannen. Even gewoon afschakelen en het over de “normale wereld”, de realiteit hebben waar we in leven. Om vervolgens weer te belanden in de “introductie in het Buddhisme”, waar we uiteindelijk voor kwamen. Weer een gebed en daarna eten. De bijzondere verschijning (al voelt hij zichzelf zeker niet zo) sprak me aan. Wow, die stem, een bron van herkenning. Na de meditatie sloot ik aan bij zijn groep en luisterde ik wat hij te vertellen had. Een bijzondere kijk op het leven, eentje die aansloot bij mijn zoektocht. Het deed me goed, dank je Jan.
De laatste dag wilde ik eigenlijk alleen maar naar huis. Ik had dingen gezien in mijn meditaties waar ik mee verder wilde, ze gaven me kracht. Ik maakte mijn besluiten. Ik zou wat ik op het moment niet kon veranderen “gewoon” even parkeren en in de tussentijd zou ik gaan wortelen. Wie ben ik en wat wil ik? Mensen teleur stellen, dat moet dan maar. Zorgen dat mijn pendel nooit meer zo hoog zou komen, zodat hij de andere kant zou opslaan als ik los zou laten. Proberen om liefdevol voor anderen te zijn en misschien wel in het bijzonder liefdevol naar mezelf te zijn.
Nu 3 dagen later ben ik weer geland in de realiteit. Moeilijker dan gedacht. Heen en weer geslingerd tussen emoties. Kortom een lange weg te gaan…
0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Email — Filament.io Made with Flare More Info’> 0 Flares ×
Leave a Reply
